Το διάστημα πριν φύγουμε στις ΗΠΑ για τις εκλογές, προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε ένα ντέρμπι. Δημοσκοπήσεις στο όριο, πολιτείες-κλειδιά μοιρασμένες στα ίσα, κλουβιά με ρόδες και μπλε (και κόκκινες) ρόμπες και μπόμπες με φλόγες. Μετακινήσεις οπαδών και καπνογόνα, παρατάσεις και ξαφνικό θάνατο στα πέναλτι στο 180’.
Και η αλήθεια είναι πως, ναι, το είχαμε πιστέψει.
“Να γυρίσουμε Τετάρτη” λέγαμε. “Μήπως είναι πολύ νωρίς; Η κούρσα θα κριθεί στην ψήφο, μήπως καλύτερα την Πέμπτη; Να έχουμε μία πιο καθαρή εικόνα για το αποτέλεσμα”. “Ο νικητής δεν θα ανακοινωθεί πριν την Παρασκευή και θα το χάσουμε όλο”. “Εγώ λέω να μείνουμε και το ΣΚ για να ζήσουμε και τις πρώτες αντιδράσεις”. Καλή ιδέα, αφεντικό.
Και τελικά τι ζήσαμε; Ένα τρίωρο (μέτριας) αγωνίας και ένα 2ήμερο (απόλυτης) ξενέρας. Το ντέρμπι ήταν 3-0 απ’ το ημίχρονο και πήγαινε ολοταχώς για διασυρμό.
Μέχρι τις 2 τα μεσάνυχτα, ο Trump είχε ψεκάσει-σκουπίσει-τελειώσει και ετοιμαζόταν για τη μεγάλη επιστροφή. Όπως και συνέβη. Έχοντας σαρώσει τα πάντα, είναι πάλι εδώ, στο πιο ηχηρό πολιτικό comeback στην ιστορία των ΗΠΑ. Είναι εδώ πιο ισχυρός από ποτέ και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.
Αφήνοντας λοιπόν πίσω τα παραμύθια περί ντέρμπι και, σε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε το πώς φτάσαμε στο “εδώ”, διαβάσαμε αναλύσεις, παρακολουθήσαμε εκπομπές, βγήκαμε στον δρόμο και μιλήσαμε με κόσμο. Οι λόγοι είναι πολλοί και, για να τους αναλύσουμε, χρειάζονται σελίδες.
Και όσο εσύ παριστάνεις ότι βρέχει, τόσο πιο πολύ ο δρόμος για τον ακροδεξιό λαϊκισμό ανοίγει. Μέχρι που μια Τρίτη βράδυ, θα τον δεις μπροστά σου να κάθεται στη θέση που εσύ καθόσουν πριν.
Οικονομία, πληθωρισμός, αυξήσεις, πόλεμοι, αστυνομική βία, ανασφάλεια, Λατίνοι, μειονότητες, νέοι, νέες, νέα γενικά, δυσαρέσκεια, δικαιώματα και μια δημοκρατία σε κρίση. Μία συνεχιζόμενη γενοκτονία, διχασμός, ανεργία, μεταναστευτικό, φανατισμός, σκάνδαλα, διαφθορά, φτωχοποίηση και ανισότητες.
Και όσο δείχνεις ότι δεν μπορείς ή δεν θέλεις να δώσεις λύσεις σε μερικά από τα παραπάνω, γιατί θα πρέπει να έρθεις σε ρήξη με τα συμφέροντα των χρηματοδοτών σου, το κεφάλαιο δηλαδή, τόσο ο κόσμος θα σε φτύνει κι εσύ θα παριστάνεις ότι βρέχει.
Και όσο εσύ παριστάνεις ότι βρέχει, τόσο πιο πολύ ο δρόμος για τον ακροδεξιό λαϊκισμό ανοίγει. Μέχρι που μια Τρίτη βράδυ, θα τον δεις μπροστά σου να κάθεται στη θέση που εσύ καθόσουν πριν.
Στην αρχή θα νιώσεις λίγο άβολα, γιατί θεωρείς ότι δεν είστε το ίδιο (και σε μερικά θέματα όντως δεν είστε), στη συνέχεια, όμως, θα παραδεχτείς την ήττα σου και θα βάλεις νερό στο κρασί σου. Γιατί ξέρεις ότι καλύτερα να παραχωρήσεις για κάποιο καιρό τη θέση σου, παρά να έρθεις έστω και σε μικρή ρήξη με το κεφάλαιο. Χαζός είσαι; Εξάλλου, κι εσύ κι αυτός τα ίδια συμφέροντα εξυπηρετείτε. Χρειάζεται όμως να κρατήσεις και μερικές ισορροπίες.
Προτίμησαν να στηρίξουν μέχρι τέλους (σχεδόν) τον Biden, ενώ ήξεραν ότι δεν έχει ουσιαστικές ελπίδες επανεκλογής.
Αυτό, λοιπόν, συνέβη και στην περίπτωσή μας. Για 4 χρόνια, οι Δημοκρατικοί, αρνούμενοι να “σπάσουν και κάνα αυγό”, προχώρησαν σε συστηματική αποσιώπηση οποιουδήποτε αντιλόγου στο εσωτερικό τους. Αγνόησαν την εργατική τάξη και τις μειονότητες (Λατίνοι, Μαύροι), με αποτέλεσμα να τους αγνοήσουν κι εκείνοι/ες. Αγνόησαν τις μαζικές αντιδράσεις των φοιτητών και μέρους του αμερικανικού λαού για τον τερματισμό της στήριξης στο Ισραήλ, με αποτέλεσμα να τους αγνοήσουν κι εκείνοι/ες.
Προτίμησαν να στηρίξουν μέχρι τέλους (σχεδόν) τον Biden, ενώ ήξεραν ότι δεν έχει ουσιαστικές ελπίδες επανεκλογής. Προτίμησαν να μην πάρουν το ρίσκο της ανανέωσης και να τον αλλάξουν με κάποιον/α που θα μπορούσε να δώσει κάποιες λύσεις, γιατί θα χρειαζόταν να έρθει έστω και σε μικρή ρήξη με τους “από πάνω”. Γιατί, κακά τα ψέματα, πλήρης ρήξη δεν μπορεί να υπάρξει.
Έριξαν λοιπόν στη μάχη τη Harris καθυστερημένα, για να σώσουν τα προσχήματα, αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει. Και την είχαν προκαλέσει οι ίδιοι.
Στο μυαλό των περισσότερων η Harris θα ήταν μία απ’ τα ίδια. Και μπροστά στο δίπολο του “μία απ’ ίδια με τον φερετζέ του νέου” ή του “μία απ’ τα παλιά με τον φερετζέ της τρέλας”, ο κόσμος επέλεξε το 2ο με πιθανότατα τραγικές συνέπειες. Πιο πολύ στα μέσα και λιγότερο στα έξω.
Για να μην φτάναμε εδώ λοιπόν, θα έπρεπε εξαρχής μερικά αυγά να έχουν σπάσει. Γιατί αν δεν σπάσεις αυγά, δεν κάνεις ομελέτα.
Γιατί Υπάρχουμε
