Τι καπνό δεν φουμάρουν πια πολλές χώρες


Γαλλία: θα απαγορεύσει το κάπνισμα σε πολλούς δημόσιους χώρους όπως εθνικούς δρυμούς, παραλίες, αλλά και γύρω από σχολεία.

Αυστραλία: θα απαγορεύσει εισαγωγές ηλεκτρονικών τσιγάρων μίας χρήσης, ώστε να περιορίσει τον εθισμό των νέων στη νικοτίνη.

Νέα Ζηλανδία: πήρε πίσω την απαγόρευση πώλησης τσιγάρων σε άτομα που έχουν γεννηθεί μετά το 2008, χάνοντας την ευκαιρία να μεγαλώσει την πρώτη “smoke-free generation” παγκοσμίως.

Πορτογαλία: στοχεύει σε μια “smoke-free generation” μέχρι το 2040, θέλει να απαγορεύσει την πώληση καπνικών σε μπαρ, καφέ και βενζινάδικα.

Μεξικό: το κάπνισμα απαγορεύεται καθολικά σε δημόσιους χώρους και τα τσιγάρα απαγορεύεται να φαίνονται ακόμα και στα σημεία πώλησής τους.

Καναδάς: η πρώτη χώρα που τύπωσε προειδοποιήσεις για την υγεία πάνω στα τσιγάρα θέλει έως το 2035 λιγότερο από το 5% των κατοίκων της να καπνίζει.

Το 2007, μόλις 10 χώρες είχαν “πολιτικές απαγόρευσης του καπνίσματος”. Σήμερα, είναι 74.

Πάνω από το 1/4 του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους και εργασιακούς χώρους, καθώς και ΜΜΜ, σύμφωνα με τον ΠΟΥ.

Η Ιρλανδία είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που απαγόρευσε το κάπνισμα σε όλους τους εσωτερικούς χώρους εργασίας το 2004, καθώς και σε εστιατόρια και μπαρ.

Σύμφωνα με την Ευρ. Επιτροπή κάτοικοι και Αρχές δεν συμμορφώνονται με τα αντικαπνιστικά μέτρα και οι νόμοι, μένουν τελικά ανεφάρμοστοι.

Στα χαρτιά πάντως οι: Ελλάδα, Ουγγαρία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Ρουμανία και Ισπανία έχουν “ισχυρές νομοθεσίες” σύμφωνα με την ομπρέλα ΜΚΟ “Smoke Free Partnership”.

Κύπρος, Τσεχία, Λετονία, Πολωνία και Σλοβακία έχουν πιο “χαλαρή” νομοθεσία, η οποία όμως κι αυτή συχνά δεν εφαρμόζεται.

Είμαστε στη 2η θέση στην Ευρώπη μετά τη Βουλγαρία σε άτομα που καπνίζουν καθημερινά, με το ποσοστό μας να φτάνει στο 23,6%.

1856: νόμος απαγορεύει το κάπνισμα εντός δημοσίων κτιρίων στην Ελλάδα, που είναι χώροι εργασίας.

2002: νέος νόμος απαγορεύει το κάπνισμα σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους εργασίας, στα ΜΜΜ, σε νοσοκομειακούς και άλλους χώρους υγείας καθώς και σε εκπαιδευτικά ιδρύματα. Παρόλα αυτά ο νόμος είχε “παραθυράκια”.

Αφού ο νόμος του 2002 αποδείχτηκε πρακτικά ανεπαρκής, αναθεωρήθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή τον Ιούλιο του 2009.

Ο νόμος του ‘09 απαγορεύει το κάπνισμα σε χώρους εργασίας, σταθμούς μεταφοράς, ταξί και επιβατικά πλοία καθώς και σε κλειστούς δημόσιους χώρους (μαζί και οι χώροι νυχτερινής διασκέδασης).

Πάλι όμως υπήρξαν “παραθυράκια” και εξαιρέσεις, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με τα τετραγωνικά μέτρα.

2019: ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος γίνεται αυστηρότερος και η Ελλάδα αποκτά μια από τις αυστηρότερες αντικαπνιστικές νομοθεσίες στην ΕΕ, πάντα όμως στα χαρτιά.

Ο νόμος περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την απαγόρευση του καπνίσματος στο εσωτερικό καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, αλλά και στα αυτοκίνητα όταν επιβαίνουν ανήλικοι κάτω των 12 ετών.

Μελέτες λένε πως “ναι δουλεύουν”, ενώ όπου εφαρμόζονται μειώνονται οι εισαγωγές καπνιστών και μη σε νοσοκομεία. Παράλληλα, πολλοί/ές βρίσκουν στις απαγορεύσεις την ευκαιρία να το κόψουν.

Εκτός από ζωές, σώζουν και χρήμα, καθώς βοηθούν τις κυβερνήσεις να γλιτώσουν δαπάνες για τα συστήματα υγείας τους, ενώ οι φόροι των τσιγάρων και τα πρόστιμα φέρνουν περισσότερα κέρδη.

Στην Ελλάδα, οι επιχειρηματίες, κυρίως της εστίασης (βασικού στηρίγματος της Οικονομίας) δεν θέλουν τις απαγορεύσεις, καθώς ο τζίρος τους μειώνεται.

Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, η αύξηση ειδικών φόρων κατανάλωσης και των τιμών του καπνού είναι το πιο αποτελεσματικό και αποδοτικό μέτρο για τη μείωση του καπνίσματος.

Ιδίως για τους νέους, που ανήκουν στις ομάδες με χαμηλό εισόδημα, η περαιτέρω αύξηση των προϊόντων καπνού θα λειτουργούσε αποτρεπτικά, τόσο για να ξεκινήσουν το κάπνισμα, όσο και για να το συνεχίσουν.

Επίσης, η φορολόγηση του καπνού είναι σχετικά φθηνή στην εφαρμογή της από τις κυβερνήσεις και μπορεί να αποφέρει σημαντικά έσοδα.