Ώρα 7:31. Το τρυπάνι στο διπλανό διαμέρισμα, που ανακαινίζεται, παίρνει μπρος. Δύο λεπτά μετά ακούω έναν εκκωφαντικό θόρυβο απ’ την κουζίνα μου. Το τρυπάνι έχει τρυπήσει τον τοίχο μου και έχει βγει στο ντουλάπι, σκίζοντας μια συσκευασία με exotic ρύζι basmati. Δεν παραπονιέμαι, γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα, π.χ. να τρυπούσε το δεξί ημισφαίριο του κρανίου μου ενώ κοιμόμουν.
Οι εργασίες στο διπλανό δυάρι έχουν κρατήσει ήδη 1,5 χρόνο και συνεχίζονται, τη στιγμή που στην Κίνα χτίζουν νοσοκομεία σε μια βδομάδα. Αν κάτσω και μετρήσω τις εργασίες που γίνονται σε σπίτια αποκλειστικά στο δικό μου τετράγωνο αυτή τη στιγμή, είναι πάνω από δέκα. Τέτοιο οικοδομικό boom ούτε στη Σαουδική Αραβία. Παρατηρείς διαμερίσματα που ήταν υπόγεια, εγκαταλελειμμένα, ανύπαρκτα, να ανοίγουν, και συνεργεία εργολάβων να πέφτουν σαν τις μύγες για να τα κάνουν τις επόμενες hot αγγελίες στο Airbnb ή τον Σπιτόγατο.
Το τίμημα όμως, το πληρώνουμε όλοι οι υπόλοιποι, που είχαμε την ατυχία να μένουμε σε απόσταση αναπνοής απ’ τα εργοτάξια. Γιατί οι ιδιοκτήτες τους μια χαρά ζουν ήσυχα και ειρηνικά στις μονοκατοικίες τους στην Πολιτεία, την Κηφισιά ή το Μπαλί, περιμένοντας υπομονετικά να εισπράξουν το 1Κ/μήνα στη χειρότερη.
Αν κάτσω και μετρήσω αυτή τη στιγμή τις εργασίες που γίνονται σε σπίτια αποκλειστικά στο δικό μου τετράγωνο, είναι πάνω από 10. Τέτοιο οικοδομικό boom ούτε στη Σαουδική Αραβία.
Ώρα 10:13. Τα γραφεία του fyi.news έμελλε να βρίσκονται απέναντι από ένα τεράστιο εργοτάξιο για την ανακαίνιση ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου, που θα στεγάσει ένα νέο ιδιωτικό πανεπιστήμιο αφιερωμένο στη νευροεπιστήμη, διόλου τυχαία σύμπτωση, καθώς τα νεύρα μας έγιναν δαντέλες απ’ το ντράγκα-ντράγκα όλη μέρα. Μέσα σε τρεις μήνες εργασιών και πολλών νευρικών κλονισμών απ’ τη φασαρία, σήμερα είναι πανέτοιμο να πλήξει λίγο ακόμα τη δημόσια εκπαίδευση.
Λίγοι γνωρίζουν πως η συνεχής έκθεση σε δυνατό θόρυβο ενεργοποιεί την έκκριση επιβλαβών ορμονών – κυρίως κορτιζόλης, της “ορμόνης του στρες”. Προκαλεί διαστολή της κόρης, αυξημένη κινητικότητα στομάχου και εντέρου και, με χρόνια έκθεση, οδηγεί σε σοβαρές καρδιαγγειακές επιπτώσεις όπως έμφραγμα, υπέρταση και στεφανιαία νόσο.
Εν ολίγοις, καλό μας ταξίδι.
Κάπως όμως, κι εγώ μεγάλωσα κι αναζητώ λίγη γαλήνη και δεν μπορώ να τη βρω πουθενά. Και σε ρετιρέ να πάω, πάλι κομπρεσέρ θα ακούω, όχι Vivaldi.
Ώρα 17:55. Έρχομαι στο στούντιο που γυρίζουμε τα fyi: podcasts. Όλα είναι έτοιμα: φώτα, κάμερες, ο καλεσμένος και φυσικά το κομπρεσέρ στον από πάνω όροφο, που μας κάνει να μην ακούμε ούτε τις σκέψεις μας. Η τραγική ειρωνεία; Το podcast έχει θέμα “Προβλήματα στον ύπνο”. Να ποιος τα προκαλεί: η Αθήνα, που αποφάσισε να κάνει Extreme Makeover: The Agnoristi Edition.
Δεν είναι τυχαία τα χορηγούμενα στο Instagram με new-age ωτοασπίδες, που όχι, δεν τις φοράς στις συναυλίες και τα rave parties για να μην κουφαθείς, αλλά στη δουλειά για να συγκεντρωθείς και να δουλέψεις. Εκεί φτάσαμε.
Οι ώρες κοινής ησυχίας είναι αστικός θρύλος, σαν το στοιχειωμένο Σανατόριο της Πάρνηθας ή το γεγονός πως τις Κυριακές απαγορεύονται οι οικοδομικές εργασίες. Σεβασμός: μηδέν. Έλεγχοι: κάτω απ’ το μηδέν. Κανείς δεν παραπονιέται, κανείς δεν καλεί το 100, γιατί πού να μπλέκεις τώρα; Άστο καλύτερα.
Άστο άστο όμως, κάπως μεγάλωσα, αναζητώ λίγη γαλήνη και δεν μπορώ να τη βρω πουθενά. Και σε ρετιρέ να πάω, πάλι κομπρεσέρ θα ακούω, όχι Vivaldi.
(Ακούω ήδη να λέτε από μέσα σας, “ε φύγε, τι κάθεσαι και μας το λες;”
Και δίκιο έχετε. Αλλά στο μυαλό μου παίζει Ρέμος: «Δεν έχω πού να πάαααααω…»)
Γιατί Υπάρχουμε
