Τι 800 ρε μ@λ@κ@; Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου βγήκε να πω στη σπιτονοικοκυρά μου, όταν με πήρε ένα απόγευμα Δευτέρας (προφανώς θα ήταν Δευτέρα, που πεθαίνει η πλάση όλη) να μου πει την καρμπόν ιστορία που λένε όλοι οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων πλέον, πριν ξεφουρνίσουν τη δυσθεώρητη αύξηση ενοικίου, μπας και τους λυπηθείς ή τουλάχιστον κρατηθείς και δεν τους βρίσεις.
Ποιος θυμάται την ιστορία που έλεγε ο Joey στα Φιλαράκια, “Years ago, when I was backpacking across Western Europe…” για να την πέφτει σε γυναίκες; Ε, εμένα αυτό μου θύμισε το storytelling της κυρίας Ν., που ξεκίνησε απ’ το ότι βιώνει μεγάλη ακρίβεια στο supermarket, συνέχισε με τη μικρή σύνταξη που παίρνει και δεν της φτάνει, και στο ότι χώρισε με τον άντρα της και πλέον ζει μόνη της. Κάπου εκεί, λοιπόν, τη σταμάτησα γιατί πρώτον, δεν με νοιάζει και δεύτερον, δικό της είναι το σπίτι, ό,τι θέλει το κάνει. Άμα θέλει, του βάζει και φωτιά και το καίει. Αν δεν την προλάβω βέβαια εγώ, γιατί συνέχεια ξεχνάω τον φούρνο ανοιχτό και φεύγω. It’s my thing.
Καλά έκανε και μου τα ζήτησε. Η αλήθεια είναι πως άργησε κιόλας. Αφού κι εγώ είχα αρχίσει να ανησυχώ τόσο, που τις προάλλες την πήρα τηλέφωνο με απόκρυψη για να σιγουρευτώ ότι είναι καλά. Πού να ‘ξερα ότι με περίμενε στη γωνία, έτοιμη να ρίξει τη βόμβα της.
Όχι, δεν είναι εύκολο για τους ιδιοκτήτες, που έχουν έστω λίγη τσίπα, να κάνουν αυτό το τηλεφώνημα στους ενοικιαστές τους, ειδικά αν τα πηγαίνουν καλά μαζί τους και τους συμπαθούν όπως συμπαθεί αυτή εμένα, αφού όπως λέει, είμαι αξιαγάπητος. Για παράδειγμα, μια φίλη μου έφαγε αύξηση 170 ευρώ με ένα SMS. Είναι δύσκολη η άμεση αντιπαράθεση. Βέβαια, αν εγώ σηκωθώ και φύγω τώρα από το σπίτι, στον επόμενο ενοικιαστή αυτή δεν θα ζητήσει 800 ευρώ, θα ζητήσει 1000 και 1200, χωρίς ντροπή πλέον, με το κεφάλι ψηλά, κυρία.
Πού να ‘ξερα ότι με περίμενε στη γωνία, έτοιμη να πετάξει τη βόμβα της.
Κι φυσικά ο επόμενος θα ‘ναι κάνας Δανός, digital nomad CEO με μισθό 40.000 ευρώ, που χέστηκε κιόλας αν θα πληρώνει 1000 ή 3000 ευρώ τον μήνα. Κι εγώ πού θα είμαι; Πιθανότατα, θα έχω βαρεθεί αυτή την κατάσταση και θα βρίσκομαι κάπου εκτός Αττικής, εξόριστος ίσως σε καμιά Κόρινθο, να πηγαινοέρχομαι με τον Προαστιακό, ρισκάροντας τη ζωή μου στο καθημερινό commuting με τα ξακουστά για την ασφάλειά τους ελληνικά τρένα.
Όταν όλοι οι ιδιοκτήτες ζητούν ταρίφα 800 ευρώ ακατέβατα για την κάθε θεοσκότεινη, προπολεμική τρύπα που έτυχε να κληρονομήσουν, γιατί να μην τα ζητήσει κι η δικιά μου; Πρέσβειρα καλής θελήσεως είναι; Δεν είναι.
Χωρίς καμία διάθεση να το παίξω πλούσιος, το θέμα δεν είναι πως δεν μπορώ να αντέξω αυτή την αύξηση. Θα κόψω από δω, θα κόψω από κει, θα βγάλω τις οικονομίες μου, το νεφρό μου, θα τα καταφέρω. Αυτοί που δεν έχουν ούτε λεφτά στην άκρη, ούτε περισσευούμενα νεφρά, τι κάνουν; Τον σταυρό τους λογικά, και πάνε να συγκατοικήσουν πάλι με τους γονείς τους.
Το θέμα είναι ότι έχω μια τεράστια άρνηση να πληρώνω 800 ευρώ ενοίκιο. Δεν θέλω να γίνω αυτός που πετάει τόσα λεφτά για τέσσερις τοίχους, δύο παράθυρα και μια πόρτα ασφαλείας. Και ούτε δάνειο θέλω να πάρω για να αγοράσω σπίτι, γιατί αν με τρομάζει κάτι, είναι η δέσμευση και επιπλέον, αν είναι για να γλιτώσω από ένα ηλίθιο βήμα, να πάω να κάνω ένα ακόμα πιο ηλίθιο, να μου λείπει.
Κάπου διάβασα πως όταν “δεν είσαι η λύση στο πρόβλημα, είσαι το ίδιο το πρόβλημα”. Στην προκειμένη, νιώθω πως είμαστε όλοι το πρόβλημα: και οι ιδιοκτήτες που ζητάνε τα κέρατά τους και οι ενοικιαστές που για τον άλφα βήτα λόγο, τους τα δίνουμε.
Aς μην απορήσουμε, λοιπόν, όταν μία ωραία πρωία, όλα τα ενοίκια όλων των σπιτιών, όλου του λεκανοπεδίου θα είναι από 1000 ευρώ και πάνω.
Fyi: στην Ισπανία σκέφτονται να κάνουν απεργία πληρωμής των ενοικίων, αν δεν πέσουν όλα τα ενοίκια κατά 50%, επομένως σκέφτομαι να φτιάξω ένα group chat στο Viber να οργανωθούμε όλοι εμείς οι εκτοπισμένοι, τι λέτε;
Γιατί Υπάρχουμε
