“Όλοι οι άνθρωποι στο Μπέλφαστ έχουν συγγενή που φυλακίστηκε ή πέθανε στη διάρκεια των Ταραχών”.
Ένα καλοκαιρινό, πολύ ζεστό μεσημέρι με το περίφημο ιρλανδικό φως να κάνει την εμφάνισή του στο δυτικό Μπέλφαστ, νότια του “τείχους της ειρήνης” όπου ζουν Καθολικοί, η T. φορώντας μια πράσινη μπλούζα για τον κοινό αγώνα Ιρλανδών και Παλαιστινίων, μας είχε μόλις πουλήσει με την αδερφή της το βιβλίο του Bill Rolston “Children of the Revolution” (Παιδιά της Επανάστασης: Οι ζωές των παιδιών ακτιβιστών στη Βόρεια Ιρλανδία).
Στην πραγματικότητα, οι δύο γυναίκες ήταν κι εκείνες Παιδιά της Επανάστασης, αφού μια από τις αδερφές τους είχε φυλακιστεί την περίοδο των Ταραχών, οπότε η συζήτηση που ξεκίνησε αφορούσε αυτό το θέμα.
Τα δάκρυά της δείχνουν ότι το τραύμα και η μελαγχολία εξακολουθεί να υπάρχει και, κατά κάποιον τρόπο, τελικά τίποτα δεν έχει τελειώσει, παρόλο που και εκείνη και η αδερφή της συμφώνησαν ότι “τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα πλέον”.
“Ταραχές” λοιπόν, “Troubles”, ονομάστηκαν οι συγκρούσεις 30 χρόνων (τέλη του ’60 με 1998) στη Βόρεια Ιρλανδία μεταξύ των:
- Ρεπουμπλικάνων, Καθολικών, που θέλουν την αποχώρηση της Β. Ιρλανδίας από το Ηνωμένο Βασίλειο και την ένωσή της με την Ιρλανδία. Ο IRA πολεμούσε σε αυτή την πλευρά.
- Unioninsts και των Loyalists, Προτεσταντών, πιστών στο στέμμα του Ηνωμένου Βασιλείου και υπέρ της παραμονής της Β. Ιρλανδίας σε αυτό. Σε αυτή τη μεριά πολεμούσε ο βρετανικός στρατός και η Αστυνομία – RUC (Royal Ulsters Constabulary).
Οι “Ταραχές” ξεκίνησαν όταν η Αστυνομία της Βόρειας Ιρλανδίας, η RUC, γνωστή για τη βίαιη (ποιος να το περίμενε) καταστολή που ασκούσε, κατέστειλε το 1969 άλλη μία διαδήλωση Καθολικών, ενάντια στην περιθωριοποίησή τους από τους Προτεστάντες.
Το τείχος χωρίζει δύο διαφορετικούς κόσμους. Τους Ιρλανδούς από τους Βρετανούς. Τα murals για τους απεργούς πείνας του IRA και την Παλαιστίνη, από τα murals του βασιλιά William III της Αγγλίας.
Κλείνει η παρένθεση. Μπορεί, λοιπόν, οι “Ταραχές” να ανήκουν στο παρελθόν, όμως το τείχος που χτίστηκε το 1969 στο Μπέλφαστ -σίγουρα όχι για να βγάζουν φωτογραφίες οι τουρίστες, αλλά για να μην σκοτώνονται οι δύο μεριές μεταξύ τους- είναι ακόμη στη θέση του και επιτελεί, σε συμβολικό επίπεδο, τον ίδιο ρόλο: να χωρίζει.
Χωρίζει δύο διαφορετικούς κόσμους. Τους Ιρλανδούς από τους Βρετανούς. Τα murals για τους απεργούς πείνας του IRA και την Παλαιστίνη, από τα murals του βασιλιά William III της Αγγλίας, τα graffiti για το πώς “το σύστημα αλλάζει από μέσα”, “όλοι μαζί ενωμένοι” και το “Αὕτη Σπάρτη ἐστί!” που περήφανα μας έδειξε ο Προτεστάντης Βορειοϊρλανδός ότι μόλις έγραψε πάνω στο τείχος, κάτω από μια ζωγραφισμένη ελληνική σημαία. Ό,τι καταλάβατε.
Μπορείτε νομίζω να καταλάβετε τις τεράστιες ιδεολογικές διαφορές που έχει ο ένας κόσμος που φιλοξενεί τον mural ποιητή και μέλος του IRA, Bobby Sands, από τον άλλον που έχει τον βασιλιά William. Μπορείτε “όλοι μαζί ενωμένοι” να το καταλάβετε. Μέτριο αστειάκι, προχωράμε.
Αργότερα, συζητώντας για την Παλαιστίνη, τα έντονα γαλάζια μάτια του άρχισαν να γυαλίζουν από τα δάκρυά του.
Την ίδια μέρα που περπατήσαμε στο δυτικό Μπέλφαστ, καθίσαμε σε ένα μπαρ, στον εξωτερικό χώρο του οποίου καθόταν ο S., μπροστά από ένα stencil με το σήμα των Kneecap. Στο bar παρεμπιπτόντως κάποτε δούλευε ο Moglai Bap των Kneecap.
Ο S, λοιπόν, έβαζε και έβγαζε ένα μαύρο γυαλί, κάπνιζε ένα πιπάκι που περιείχε διάφορα ωραία πράγματα, τα οποία ευγενικά μας προσέφερε πριν καν κάτσουμε και ευγενικά αρνηθήκαμε (;).
Είχε μακρύ, γκριζαρισμένο μαλλί και φορούσε ένα δερμάτινο μπουφάν με αγκράφες των Motorhead, των Misfits, των Iron Maiden, των Led Zeppelin και λοιπών. Τελείως oldschool τύπος. Αργότερα, συζητώντας για την Παλαιστίνη, τα έντονα γαλάζια μάτια του άρχισαν να γυαλίζουν από τα δάκρυά του.
Δίπλα στον S. καθόταν μια γυναίκα από την Αυστραλία που πηγαίνει στο Μπέλφαστ 20 χρόνια και είχε τατουάζ το σύνθημα για την ενοποίηση της Ιρλανδίας, “26+6=1”. Το οποίο σημαίνει 26 περιφέρειες της (ελεύθερης) Ιρλανδίας και 6 της Ιρλανδίας του Βορρά, μας κάνουν 1 χώρα.
Απέναντί τους καθόταν ο G., ο οποίος είχε πάρα πολύ ωραία πράγματα να πει που, όμως, δυστυχώς δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, λόγω της μαγικής προφοράς του. Και δίπλα στον G. ένας άνδρας, ένας πειρατής από το Πόρτσμουθ. Ό,τι καταλάβατε πάλι.
Όταν είπαμε στον S. ότι πριν μερικές μέρες ήμασταν στο Λονδίνο, η απάντησή του αναμενόμενα δεν θα μπορούσαμε να είναι κάτι άλλο από “London? Βooooh”.
Αυτό πάνω-κάτω είναι το Μπέλφαστ, μια γειτονιά με ξεκάθαρη πολιτική άποψη και στάση, με ευαισθησία, με όνειρα για έναν κόσμο χωρίς κατακτητές και κατακτημένους. Με φαντάσματα ενός παρελθόντος να περιφέρονται εδώ κι εκεί και πού και πού να ζωντανεύουν.
Τα φαντάσματα μπορείς να τα δεις κιόλας στο Ντέρι. Μια πόλη πανέμορφη, στην οποία έγινε η Ματωμένη Κυριακή (Bloody Sunday), όταν οι Βρετανοί σκότωσαν 13 άτομα στη διάρκεια διαδήλωσης στη γειτονιά Μπόγκσαϊντ, εκεί όπου στέκεται περήφανα η επιγραφή “You are now entering the Free Derry” (Τώρα εισέρχεστε στο Ελεύθερο Ντέρι).
Πίσω στον S., όταν του είπαμε ότι πριν μερικές μέρες ήμασταν στο Λονδίνο, η απάντησή του αναμενόμενα δεν θα μπορούσαμε να είναι κάτι άλλο από “London? Βooooh”.
Φάνηκε να καθησυχάζεται, βέβαια, για την επίσκεψή μας στην πρωτεύουσα “του εχθρού”, γιατί του εξηγήσαμε ότι βασικός λόγος της επίσκεψής μας εκεί, ήταν για να πάμε στο φεστιβάλ στο Finsbury Park, με headliners τους Fontaines D.C., νωρίτερα τους Amyl and the Sniffers, και πιο πριν τους Kneecap. Στην πραγματικότητα, ο S. δεν έδωσε καμία προσοχή στη δικαιολογία μας γιατί μάλλον εκείνη την ώρα είχε αφιερωθεί στο τσιγάρο του, ή απλώς δεν έδινε προσοχή.
Αλλά ακόμα πιο όμορφο είναι να βλέπεις αυτές τις μπάντες να τοποθετούνται μπροστά σε τόσο κόσμο πολύ ξεκάθαρα για τη γενοκτονία στη Γάζα,
Το φεστιβάλ έγινε λίγες μέρες μετά το Glastonbury, στο οποίο να θυμίσουμε ότι το BBC δεν μετέδωσε ζωντανά τη συναυλία των Kneecap, αλλά ξέχασε μάλλον να γκουγκλάρει τι εστί Bob Vylan και έτσι ακούστηκε ζωντανά ένα νέο σύνθημα κατά του IDF. Αυτό τους κόστισε τη visa τους για τις ΗΠΑ και μερικές συναυλίες που ακυρώθηκαν, γιατί η UKLFI (United Kingdom Lawyers for Israel) τους ρουφιάνεψε, εννοώ τους έκανε καταγγελία.
Τρεις μπάντες, λοιπόν, με γνωστή πολιτική τοποθέτηση, η μία από το Δουβλίνο (Fontaines), η άλλη από το Μπέλφαστ (Kneecap) και η τρίτη από την Αυστραλία (Amyl).
Είναι από μόνο του πολύ όμορφο το συναίσθημα όταν ακούς τρεις τόσο αγαπημένες μπάντες δίπλα σε 50.000 κόσμου.
Αλλά ακόμα πιο όμορφο είναι να βλέπεις αυτές τις μπάντες να τοποθετούνται μπροστά σε τόσο κόσμο πολύ ξεκάθαρα για τη γενοκτονία στη Γάζα, ένα θέμα για το οποίο η Δύση επέλεξε να μην κρατήσει ούτε καν ίσες αποστάσεις, αλλά να ταχθεί ανοιχτά υπέρ του Ισραήλ.
Την ίδια αίσθηση, την ίδια ομορφιά, το ίδια συναίσθημα, όλα μαζί, τα βιώνεις στο Μπέλφαστ.
Γιατί Υπάρχουμε
