Η NASA αύξησε τις πιθανότητες ο αστεροειδής 2024 YR4 να χτυπήσει τη Γη το 2032 από 1,3% σε 2,2%, και ειλικρινά, δεν έχω ξαναδεί το Internet πιο χαρούμενο στη ζωή μου/του. Κάτω από το video της εν λόγω είδησης, το top comment ήταν “Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε να αυξηθούν οι πιθανότητες;”, ενώ το “Δηλαδή θα πληρώνω ενοίκιο μέχρι τότε;” και το “2032; Κι εγώ που ήθελα να μην πάω δουλειά αύριο…” έπονταν σε likes.
Την ίδια στιγμή, σε μια πιο μικρής κλίμακας πιθανή καταστροφή, σ’ ένα video με κατολισθήσεις από τους σεισμούς στη Σαντορίνη, κάποιοι Έλληνες εύχονταν στα comments “τουλάχιστον 10 Ρίχτερ”, “να χτυπήσει tsunami το νησί” γιατί “είναι πανάκριβα τα δωμάτια” και “με τέτοιες τιμές, καλά να πάθουν”, αγνοώντας ίσως το γεγονός πως μια τέτοιου μεγέθους δόνηση στο Αιγαίο, όσο να ‘ναι, θα επηρέαζε και τους ίδιους.
Σίγουρα, το Ιnternet είναι ένα κυνικό, σκοτεινό και αφιλόξενο μέρος, αλλά ας μην μιλάμε γι’ αυτό λες και είναι κάτι εξωγήινο. Εμείς είμαστε το Ιnternet. Εκεί καταφεύγουμε για να πούμε όσα νιώθουμε αληθινά, όσα δεν μπορούμε να φωνάξουμε στο φανάρι στην Κηφισίας ή στον διπλανό μας στο Μετρό, γιατί μετά θα μας ανεβάσουν στο TikTok και θα μας κοροϊδεύουν.
Αναρωτιόμουν, αν οι δεινόσαυροι είχαν την πρότερη γνώση του επικείμενου αφανισμού τους και 50mbps σύνδεση, τι posts θα έκαναν; Ανακούφισης ή στεναχώριας; Μάλλον το δεύτερο.
Σε αντίθεση με τους τυραννόσαυρους, αποκλείεται να υπήρξε άνθρωπος στον πλανήτη που, διαβάζοντας τα “κακά νέα” της NASA, δεν σκέφτηκε έστω και για 1’’ πως, εντάξει, δεν είναι και τόσο κακά αυτά τα νέα. Άραγε, πόσο χάλια τα έχουμε πάει ως είδος, για να νιώθουμε έτσι;
Ναι, ο άνθρωπος είναι το θαύμα της φύσης, αλλά δεν μας τιμά ιδιαίτερα το γεγονός ότι, αν και χιλιάδες χρόνια μέσα στα πράγματα, ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να έχουμε όλοι τα ίδια ανθρώπινα δικαιώματα.
Απ’ την αρχή της ιστορίας μας, οι άνθρωποι πηγαίνουμε από τον έναν πόλεμο στον άλλον, σκοτωνόμαστε κατά εκατοντάδες χιλιάδες, και όσοι επιβιώνουμε συνεχίζουμε τη ζωή μας, απλώς κάθε χρόνο μετά το τέλος του όποιου πολέμου τιμάμε τη μνήμη των νεκρών με παρελάσεις και επετείους. Συγχαρητήρια, groundbreaking!
Ωστόσο, είμαστε και ψυχούλες. Έπειτα από κάθε μεγάλη φυσική ή ανθρώπινη καταστροφή, ενωνόμαστε σε μια γροθιά, οργανώνουμε online petitions, βοηθάμε ο ένας τον άλλον να ορθοποδήσουμε και πάλι… κι ας ευχόμασταν πιο πριν tsunamiα και καταποντισμούς, δεν πειράζει, αν είπαμε μια κουβέντα παραπάνω, νερό κι αλάτι.
Δεν θέλω να είμαι αισιόδοξος, ωστόσο, έχουμε σημειώσει πρόοδο. Σίγουρα, καταστρέψαμε ανεπανόρθωτα το περιβάλλον, βράσαμε τον πλανήτη, εξαφανίσαμε τα περισσότερα από τα είδη, “καλλιεργούμε” όσα ζώα έχουν νόστιμη γεύση και κρατάμε ομήρους όσα βρίσκουμε instagrammable.
Αλλά τώρα που συνειδητοποιήσαμε τα λάθη μας, προσπαθούμε να συμβιώσουμε με τη φύση και να μην τη βλάπτουμε, κυρίως γιατί βλέπουμε πως τώρα μπορεί να μας βλάψει εκείνη με τη σειρά της. Και την ανακύκλωση ανακαλύψαμε, και το sustainability κάναμε σημαία, και τον veganismό ασπαστήκαμε. Δηλαδή, τι άλλο να κάνουμε; Κι εμείς, άνθρωποι είμαστε.
Ωστόσο, πίσω στον αστεροειδή, τους σεισμούς ή ό,τι. Η ιστορία είναι σαν το Κωνσταντίνου και Ελένης: δυστυχώς, επαναλαμβάνεται. Κι αργά ή γρήγορα, κάτι κοσμοϊστορικό θα πέσει στο κεφάλι, το δικό μας, της Gen A ή όποιας γενιάς, τέλος πάντων θα είναι η εκλεκτή να είναι και η τελευταία.
Βέβαια, δεν αναφέρομαι μόνο σε εξωπλανητικούς παράγοντες. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε, με διαφορά, ο χειρότερος αστεροειδής, εγκέλαδος ή γενικότερη απειλή που θα μπορούσε να χτυπήσει ποτέ τη Γη, είτε online ή offline.
Γιατί Υπάρχουμε
