Από χθες η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών είναι το Νο1 θέμα συζήτησης στο ελληνικό ίντερνετ. Οι απόψεις πολλές και χαοτικές, ενώ και παγκοσμίως προκάλεσε mixed feelings. Πως το ζήσαμε εμείς οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι; Μία λέξη: λούτσα.
Ας το πάρουμε από την αρχή: Κάναμε κοντά στις 2 ώρες να φτάσουμε από το MainPress Center στο Τροκαντερό, με τα ειδικά λεωφορεία της διοργάνωσης, με τεράστιες ουρές και δύο αυστηρότατους ελέγχους.
Όλα αυτά για να κάτσουμε 6.5 ώρες σε μία ανοιχτή κερκίδα, με βροχή που δε σταματούσε, ατενίζοντας Macron και Σία στεγνούς στο σκέπαστρο απέναντι. Για έναν διαπιστευμένο δημοσιογράφο που έχει πάει να κάνει τη δουλειά του, οι συνθήκες ήταν τουλάχιστον απαράδεκτες, αφού το μόνο που υπήρχε ήταν ένα πλαστικό κάλυμμα ανά δύο θέσεις, ίσα ίσα ώστε να ρισκάρεις να βγάλεις pc και να βρέχεται όλη η πλάτη σου. Πάλι καλά είχαμε φέρει ένα αδιάβροχο και παρακολουθούσαμε την τελετή από τη σχισμή ανάμεσα. Σημείωση: με τις ίδιες συνθήκες έκαναν τις τηλεοπτικές μεταδόσεις οι brooadcasters που έχουν πληρώσει και μερικά μύρια για τα δικαιώματα, όπως η ΕΡΤ.
Η μικρή οθόνη στην έδρα μας και η μεγάλη απέναντι μας έσβησαν λόγω προβλημάτων με τη βροχή. Επίσης είχε κάκιστο ήχο, κάπως όλα στραβά.
Σε αντίθεση με μία τελετή εντός σταδίου, εμείς στο Τροκαντερό παρακολουθήσαμε δια ζώσης μόνο το τελευταίο κομμάτι. Όλο το υπόλοιπο το βλέπαμε από τις οθόνες σαν να βλέπαμε τηλεόραση. Μόνο που η μικρή οθόνη στην έδρα μας και η μεγάλη απέναντι μας έσβησαν λόγω προβλημάτων με τη βροχή. Επίσης είχε κάκιστο ήχο, κάπως όλα στραβά.
Ξεκίνησε η τελετή και καμαρώσαμε την Ελλάδα που μπήκε πρώτη με δική της βάρκα στον Σηκουάνα, αλλά στο καπάκι ξενερώσαμε γιατί ο σκηνοθέτης οριακά δεν έδειξε τους σημαιοφόρους. Αυτό ήταν άλλο ένα από τα προβλήματα όλης της βραδιάς, καθώς ο μοναδικός σημαιοφόρος που μου εντυπώθηκε στον εγκέφαλο ήταν ο Ιταλός Gianmarco Tamberi, γνωστός showman, που είχε πάρει την έρμη την Arianna Errigoμαζί στην κορυφή της βάρκας και έψαχνε μανιωδώς κάμερα για να δείξει το πάθος του. Και τα κατάφερε. Οι υπόλοιποι άφαντοι, σε μία τελετή που υποτίθεται πρέπει να έχει τους /τις αθλητές/ριες στο επίκεντρο και όχι κομπάρσους. Για αυτούς/ες δεν τα κάνουμε όλα;
Είναι μία στιγμή που σημάδεψε τη γαλλική ιστορία και, μέσω αυτής, την παγκόσμια. Και σίγουρα είναι πολύ καλύτερη εικόνα από τον James Bond να συνοδεύει μία μονάρχη τον 21ο αιώνα (γκουχ -Λονδίνο 2012- χου).
Παράλληλα ξεκίνησαν και τα κεφάλαια της ιστορίας που ξεδιπλώνονταν σιγά-σιγά. Κάπου εκεί στην αποκεφαλισμένη Μαρία Αντουανέτα στο παράθυρο και το Ça Ira σε μέταλ εκδοχή, το νερό άρχισε να εισχωρεί στην κάλτσα και εγώ ένιωθα πιο sansculotte από ποτέ. Το συγκεκριμένο act δίχασε παγκοσμίως για τη σκληρή εικόνα του, εγώ θα πω ότι ήταν από τα αγαπημένα μου. Είναι μία στιγμή που σημάδεψε τη γαλλική ιστορία και, μέσω αυτής, την παγκόσμια. Και σίγουρα είναι πολύ καλύτερη εικόνα από τον James Bond να συνοδεύει μία μονάρχη τον 21ο αιώνα (γκουχ -Λονδίνο 2012- χου).
Οι Γάλλοι είχαν αποσπασματικά εξαιρετικές ιδέες και στοιχεία, έχασαν όμως ευκαιρίες να παρουσιάσουν ακόμα περισσότερο κομμάτια του πολιτισμού τους. Τα minions με ξένισαν, δεν είχαν λόγο ύπαρξης σε μία παγκόσμια γιορτή του αθλητισμού. Ίσως ούτε η Lady Gaga, όσο καλή και αν ήταν. Μία τόσο ισχυρή και αυτόνομη κουλτούρα όπως η γαλλική, είναι κρίμα να παίρνει “δάνεια”. Κρατάω όμως την συμπεριληπτικότητα και πολυπολιτισμικότητα στο θέαμα, κυρίως γιατί η Γαλλία χρειάζεται και τις δύο σε μία σκοτεινή της -πολιτικά- περίοδο.
Και εκεί που η πνευμονία μας κοιτούσε γλυκά από μία γωνία και η ξενέρα μας έχει χτυπήσει κόκκινο, μπαίνει χαλαρός ο Zizou από μία γωνία λες και θα ζητήσει από τον Bach ένα διπλό εσπρεσάκι και αλλάζουν όλα. Έρχεται και ο Nadal από την άλλη για να παραλάβει τη δάδα και μας αποτελειώνει. Από εκείνο το σημείο και μετά μετρούσαμε μόνο iconic στιγμές.
Πρώτα το θρυλικό Ολυμπιακό παρεάκι στη βάρκα για το Λούβρο με Nadal, Williams, Lewis και Comăneciπαράλληλα με light show στον πύργο του Eiffel. Έπειτα, οι τελευταίοι λαμπαδηδρόμοι Teddy Riner (τζούντο) και Marie-José Pérec (στίβος) ήταν ό,τι πιο ταιριαστό ως επιλογή, και τέλος ένας βωμός-αερόστατο να καίει στον νυχτερινό ουρανό του Παρισιού πάνω από τους κήπους Tuileries. Εκεί που μας έχει ήδη σηκωθεί η τρίχα και έχει αρχίσει η συγκίνηση, γυρνάμε το κεφάλι και βλέπουμε μία λευκή σιλουέτα να φωτίζεται πάνω στον πύργo. Celine εσύ; Με τις κορώνες της Dion έκλεισε εντυπωσιακά μία μέτρια τελετή έναρξης, που μας άφησε μπερδεμένους και βρεγμένους.
Η βροχή καθόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό την υστεροφημία της τελετής η οποία δυστυχώς δε δουλεύει με “αν”. Πρωτότυπη σύλληψη η ανοιχτή τελετή στον Σηκουάνα, κακή στην εκτέλεση. Το αφήνουμε όμως όλο γρήγορα πίσω μας γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες μόλις ξεκίνησαν και έχουμε μπροστά μας 16 μέρες αγωνιστικής δράσης. Καλή μας απόλαυση!
